Zima 358 roku po powstaniu Fałdy była wyjątkowo sroga, o czym przekonał się każdy bezmyślny głupiec, który spędzał tę noc pod gołym niebem - rzecz jasna w większości byli to nędzarze, nie mający gdzie przeczekać najzimniejszych dni, albo też zwyczajnie pragnący zakończyć swój marny żywot. Yesui Kir-Sohne zaliczała się do tych pierwszych. Dziewczyna przybyła do Ketterdamu gdyż wszystkie znaki jasno wskazywały, że to właśnie tutaj odnajdzie swojego zaginionego przed laty brata. W kieszeni miała garstkę monet, zniszczoną mapę i stary kieszonkowy zegarek, jedyną pamiątkę po bliźniaku. Trudno ustalić jak wiele czasu spędziła tułając się od jednego domu publicznego do drugiego, z ostatnimi pieniędzmi i zerowymi szansami na powrót do domu. Żyła nadzieją, ale jak to już bywa, i ona nie była źródłem bez dna. W prawdziwym życiu bowiem nie istnieje coś takiego jak szczęśliwe zakończenie, prawdziwe życie usiane jest kolcami, krwią, namalowane w czerni i bieli. Dlatego też ta historia zakończyła się szybko, a koniec wyciągnął swoje paskudne łapska w jej kierunku. Dojmującą ciszę tej śnieżnej nocy rozdarł płacz niemowlęcia przyciśniętego do piersi młodej kobiety z Shu Han. Yesui Kir-Sohne zmarła przy porodzie.

Wiosną 368 roku po powstaniu Fałdy, Ashalia, przyjmując nazwisko Kikkert, została przygarnięta przez grupę cyrkowców, którzy zaoferowali jej uczciwą wymianę - schronienie w zamian za pracę. Zgodziła się. To właśnie ta grupa dziwadeł, ludzi odtrącanych przez społeczeństwo, nauczyła ją wszystkich sztuczek, rozwinęli umiejętności, o których istnieniu dziewczyna nie miała pojęcia i nauczyli przetrwania. Prędko stała się ich małą gwiazdą akrobatyki, która ściągała coraz to nowszych widzów i przyciągała zainteresowanie zamożnych rodów, dotąd niezainteresowanych nawet postawieniem stopy w cyrku. Teraz każdy chciał mieć ją na wyłączność – swojego osobistego błazna. A mimo to życie wśród spychanych za margines cyrkowców napawało ją szczęściem. Wreszcie miała swoje miejsce na świecie.

Lato, 370 roku po powstaniu Fałdy, było czasem zmian, kiedy dziewczyna z rozrywającym serce bólem miała opuścić ludzi, którzy w ciągu ostatnich lat stali się dla niej czystym znaczeniem domu i rodziny. Głowę miała pełną myśli – tych krótkich i tych spędzających jej sen z powiek, ale za każdym razem wniosek był ten sam. Nie mogła ściągnąć kłopotów na tych, którzy zaopiekowali się nią gdy każdy inny mijał ją obojętnie. Prawda była taka, że wieści w Ketterdamie rozchodziły się szybko, zwłaszcza kiedy chodziło o ludzi pokroju Ashalii. W końcu każdy marzył by mieć własnego formatora.

Jesienią 379 roku po powstaniu Fałdy, Ashalia dostała swoje pierwsze zlecenie. O jej mocy słyszało niewielu, głównie stali bywalcy gospody, w której przyszło jej pracować, a i oni, całe szczęście, uważali to za śmieszną plotkę. Dziewczyna oczywiście tych ich wątpliwości nie rozwiewała – kto miał wiedzieć ten wiedział. Pracowała jednak w strefie Szumowin, dlatego nawet się nie zdziwiła, kiedy pewnego deszczowego wieczoru do stołu zaprosił ją jeden z przydupasów Haskell’a. Tak też zapoczątkowała się niepisana umowa między Ashalią, a gangiem, według rządzącej światem starej zasady przysługa za przysługę.