— fjerdańska uciekinierka o awanturniczej, zwierzęcej naturze;
— oczy barwy czystego akwamarynu rzucają wieczne wyzwanie; może to ciebie sprowokowała spojrzeniem udowodniającym, że nie zna swojego miejsca w hierarchii?; wygrałeś potyczkę kilkoma prostymi chwytami lub przegrałeś wskrzeszając ogień nienawiści wobec niej — niezależnie od wyniku wasze drogi splotły się ciasno jak lniany splot, ujma na honorze musi zostać starta;
— dłonie splamione kolorem żywej czerwieni róż należą do łowczyni, myśliwego; być może ustrzeliła wściekłego psa tuż przed twoim nosem, nim ten zdążył werżnąć kły w miękką tkankę nogi?; może tobie przynosi świeże mięso, w zamian żądając garści drobniaków lub ciepłego posiłku?; potrzebujesz gęstych wilczych futer, jeleniego poroża, smukłych, łamliwych kostek zająca?;
— kroki skórzanych butów niosą się po Ketterdamie od niedawna; nieznajomość obyczajów i geografii miasta sprawia, że Ove kluczy po uliczkach przez rozważnych omijanych z daleka; nie rozumie powagi zagrożenia, siły wpływów wywieranych przez gangi, ważności ról; może na twoim rewirze zaczęła się panoszyć?; może zaszedłeś jej drogę pragnąc ogołocić młodą naiwną dziewczynkę choćby z najmniej ważnej monety jaką przy sobie miała?; może jesteś dobrą duszą, pragnącą ostrzec ją przed szemranymi zakątkami stolicy?; handlarzem?; bawidamkiem?;
— zaciska gniewnie usta chwilę po tym, jak spomiędzy warg wyrwie się kolejne fjerdańskie przekleństwo; nie trzeba wielkich zdolności psychoanalizy i mistrzowskiej spostrzegawczości, aby zorientować się, że kogoś szuka; może jesteś informatorką, która zaoferuje swoje usługi?; albo postanowisz wykorzystać jej wciąż płonną nadzieję na odnalezienie celu sprzedając wadliwą lokalizację kobiety, którą Ove tak uparcie szuka?

— część pomysłów na relacje opisana została w temacie poszukiwań.

Jest reprezentacją cech, których nigdy w sobie nie wyszlifowała; spokojem, rozwagą, ciszą i bezpieczeństwem. Jego kroki zdają się wiedzieć dokąd zmierza serce; stąpa po ziemi twardo, kategorycznie, jakby każde uderzenie podeszwy o glebę było kropką na końcu zdania. Różni się od fjerdańskiej społeczności, choć w jego żyłach płynie ojczysta, zimna krew. Może chodzi o obycie jakie wyrobił sobie wypływając w dalekie, morskie podróże? O wiedzę, która otworzyła szerzej powieki, pozwalając wyjrzeć daleko poza horyzont widziany choćby z górskich wierchów? Powinna być mu wdzięczna za chłodną akceptację, jaką ją obdarzył; za przedsmak wspólnej przyszłości zbudowanej dzięki solidności i stanowczości silnego charakteru. Za noce spędzone pod rozgwieżdżonym, srebrzystym niebem i ciepłe napary w najsroższe zimy. Za łzy, których nie komentował i śmiech, jaki potrafił odwzajemnić; za wsparcie i przyjmowanie ciosów. Ochronę. Lojalność. Zamiast tego odczuwa niegasnący ból, gdy widzi niknący za widnokręgiem statek; na wargi ciśnie się uśmiech, ale w kącikach ust czai gorzka prośba, by nigdy więcej jej nie opuszczał. Ta zachłanność i coraz mniej kontrolowany strach przed utratą jedynego przyjaciela powoli nadszarpuje fundamenty ich relacji; jak fale obmywające skały, rok za rokiem szczerbiąc w nich ubytki, tak wątpliwości Ove wtaczają w czystą, sięgającą dziecięcych lat więź truciznę niepewności. (...) Trwa ładowanie relacji... proszę czekać...

Relacja w trakcie ustalania.