okolice Małego Pałacu, 375 rok po powstaniu Fałdy

Dzień wydawał się być wręcz bluźnierczo piękny, jakby wcale właśnie horyzontu nie zasnuwały ciemne chmury, wieszczące kataklizm, obracający świat w perzynę. Nie, żeby nie byli świadomi tego, iż prędzej czy później ten dzień nastanie. Nie, żeby pozostawali tak naiwni i myśleli, iż nie będą musieli odwdzięczyć się za te wszystkie lata szkolenia.
W ten czy inny sposób.
Druga Armia wzywała – czy tego chcieli, czy nie.
Druga Armia rozdzielała – bo tylko jedno z nich wyruszało w daleki świat, mając służyć, spłacać swój niewidzialny dług, zaciągnięty przed wielu, wielu laty. Wręcz w innym życiu.
Podciągnęła nogi, krzyżując je w kostkach; siedziała na obrzeżu starej fontanny, wykradając ostatnie chwile swobody, zanim będzie musiała w końcu pobiec i dołączyć do wyprawy.
- Będziesz pisał? - spytała cicho, przekrzywiając nieco głowę. Płomienne włosy zostały splecione w praktyczny warkocz, spływając po ramieniu, niemalże zlewając się z czerwienią kefty.
Czerwonej niczym krew. Czy to właśnie o to chodziło, gdy decydowano o kolorach przynależnych Zakonom? O fakt, iż łączą się z krwią? A może – by maskować, ile jej tak naprawdę było? Wszak próżno oczekiwać, iż ręce griszy-uzdrowiciela zawsze będą nieskazitelnie czyste.
Ciemnoniebieskie oczy wpatrywały się w Vasilija, jakby był jedyną istotą, jaka miała znaczenie. Jakby wszystko wokół mogło naprawdę nie istnieć. Brakowało w nich łez, lecz rysujący się w nich smutek pozostawał aż nadto wyraźny.
Ot, patrzyła na wszystko realniej, doskonale zdając sobie sprawę z tego, iż wojenna zawierucha bynajmniej nie była tak pełna chwały i romantyzmu, jak to mogli przedstawiać niektórzy, gorącokrwiści młodzieńcy, wręcz rwący się do boju.
- Postaram się pisać co najmniej raz na tydzień. - obiecała jeszcze, zmuszając wargi do wygięcia się w bladym uśmiechu.
Słońce. Śpiew ptaków. Subtelne podmuchy wiatru. Chwila wyrwana z chaosu, dziejącego się blisko i daleko zarazem.
Ostatnia chwila, kończąca względnie beztroskie życie w Małym Pałacu.