Dni spędzane w Ketterdamie często pozostawiały wiele do życzenia. Dla osób, które tutaj przyjeżdżały z wizytą, miasto mogło wydawać się nieco odpychające. Smród i smog witał ludzi każdego poranka, co od razu sprawiało, że uśmiech schodził z ust, nawet jeśli miało się dobre powody do tego, by tam pozostał. Dorian spędził w stolicy Kerchu już cztery lata, więc był przyzwyczajony do tego wszystkiego, więc nie pozwalał się zbić z nóg niedogodnościom. Obecnie atmosfera miasta mu nie przeszkadzała, znacznie gorszym okazał się chaos i tłok, które panowały w pewnych dzielnicach miasta. Dla Doriana tłumy były czymś okropnym, bo lubił skupiać się na niewielkiej ilości rzeczy na raz. Wchodząc w chmarę ludzi, często nie mógł skupić się na niczym, co dla osoby, której zadaniem było zbieranie informacji, było nie do przyjęcia.
   Swoją pracę lubił. Oczywiście wielu osobom praca w burdelach mogłaby wydawać się gorsząca, z początku Dorian też tak uważał, niemniej jednak szybko zmienił zdanie. Potrzeby natury fizycznej były tak samo konieczne, jak jedzenie czy picie, a seks nie był nieprzyjemny. Dało się do takiego życia przyzwyczaić. Praca w Białej Róży okazała się również niesamowicie dobrym posunięciem, bo poza zwykłą klientelą, odwiedzali Doriana ludzie wysoko postawieni w ketterdamskiej hierarchii, którzy mogli (i często tak robili) dzielić się z chłopakiem ciekawymi informacjami. I chociaż Dorian za znaczną większością swoich klientów nie przepadał, to zdarzali się tacy, z którymi lubił się widywać.
   Laderic był właśnie jedną z osób, z którymi spotkania, Dorian traktował jako przyjemność. Dlatego też, gdy dostał informację, że mężczyzna pojawił się w Białej Róży, zaczął przygotowywać się do spotkania. Oczywiście tradycyjnie pozwolił na siebie czekać. Skoro fjerdańczyk pojawił się bez uprzedzenia, to musiał liczyć się z dłuższym oczekiwaniem. W końcu jednak pojawił się przed drzwiami do odpowiedniego pokoju. W ręku, oprócz swojej maski, ściskał również butelkę białego wina oraz tackę ciastek, którą udało mu się podkraść z salonu.
   – Śmierdzisz portem – powiedział, przestępując próg pokoju. Nie ma to jak wymiana uszczypliwości na samym początku. Nie robił tego jednak by być złośliwym. Lubił się drażnić z klientami, ale Laderick miał to szczęście, że był jednym (i jedynym fjerdańczykiem) z tych, których Dorian szczerze lubił. – Aż tak nie mogłeś się doczekać spotkania ze mną, że nie przebrałeś się? – zapytał, odstawiając przyniesione rzeczy na jeden ze stojących w pokoju stolików. W końcu odwrócił się i spojrzał na mężczyznę.

[ruletka]

   Uśmiechnął się na widok mężczyzny. Nie przeszkadzało mu to, że ten pojawił się u niego tuż po opuszczeniu statku. Było wręcz przeciwnie, schlebiało mu to, że mężczyzna wolał przyjść do niego, niż zając się sobą. Poprawił tackę i przesunął jeden ze stojących na stoliku wazonów z różami. Od razu poczuł przyjemny zapach, który pewnie za niedługo i tak przestanie być odczuwalny. Dla wielu osób zapach róż szybko mógłby stać się mdły i zniechęcający, jednak Dorianowi nigdy nie było go za dużo. Zdecydowanie wolał to, niż siedzenie na śmierdzących, ketterdamskich ulicach.
   Dla Doriana wiek był czymś, o czym wolał nie myśleć. Ciągle bowiem miał wrażenie, jakby jego nauka w Małym Pałacu zaczęła się kilka dni temu, a prawda jest taka, że już piętnaście lat minęło od tego momentu. Nie był już dzieckiem, powoli zaczynał zbliżać się do trzydziestki, niemniej jednak nie przeszkadzało mu to, chociaż widmo starości nieco go przerażało. Domyślał się jednak, że podobne obawy mają też inni ludzie. Wszyscy bowiem chcieli żyć długo, nikt jednak nie chciał się zestarzeć, a przynajmniej w mniemaniu ciemnowłosego.
   – Miło, że o mnie myślisz – odpowiedział. Rzeczywiście, kąpiele były przyjemne, zarówno z kimś, jak i samemu. Dorian uwielbiał zanurzać się w wannie i siedzieć w wodzie dotąd, dopóki skóra na palcach jego dłoni nie pomarszczy się. Nie był to może najprzyjemniejszy widok, ale spędzone w ten sposób chwile dawały ukojenie, zwłaszcza w gorące i duszne dni, a zapach ziołowej mieszanki uspokajał zszargane nerwy. Laderic był dodatkowym plusem. Uśmiechnął się na samą myśl o wskoczeniu do wanny. Domyślał się jednak, że mieli na to sporo czasu, dlatego też sięgnął po kilka ciastek i butelkę wina, którą szybko otworzył, a jej zawartość przelał do kieliszka. Szybko jednak został odwiedziony od swoich zamiarów. Jego głowa odwróciła się w kierunku mężczyzny szybciej, niż wygłodniały kot dopada kawałek rzuconego na ziemię mięsa. Nic nie działało na niego lepiej niż prezenty.
   – W lewej, tak? – zapytał, gdy jego dłoń wsuwała się do wskazanej kieszeni. Szybko wyciągnął niewielkie zawiniątko. Nie otwierał go jednak. Razem z pakunkiem i kieliszkiem wina podszedł do mężczyzny, siadając obok niego.

    Spokojnie przyglądał się lawirującemu po pomieszczeniu Dorianowi. Lubił na niego patrzeć i ani trochę mu nie przeszkadzało, że młodzieniec nie poświęcał mu całej swojej uwagi. Był cierpliwym i wyrozumiałym klientem, ale nie takim, co tylko udaje, by jeszcze bardziej podbić swoje ego. Po prostu mieli swój układ, który działał i nie zamierzał tego na razie zmieniać. Dawał chłopakowi wolność i swobodę działania. Nie zależało mu na posłusznej kurtyzanie, która będzie go rozpieszczać bezwłasnowolnie i z przymusu. I choć jego podejście nie należało do zbyt powszechnych, to jednak udało im się wypracować swego rodzaju kompromis. Dorian mógł w każdej chwili powiedzieć magiczne nie, jeśli tylko by mu się cokolwiek nie spodobało. Gdyby nie miał nastroju wystarczyło odmówić wizyty i Lad wróciłby na statek. Nie był wspaniałomyślnym mężczyznom, który dopieszczał swojego pupilka. Zwyczajnie nie sprawiało mu przyjemności spędzanie czasu z kimś, kto jest do tego zmuszony. Ponadto niemal alergicznie reagował na próby udawania czegokolwiek, zwłaszcza te wymuszone i teatralne.
    – Przyjaciel zawiózł mnie do pewnego hodowcy herbaty, gdy byłem w Nowoziemiu. – odsunął się w bok, by zrobić miejsce Dorianowi. Poczekał, aż młodzieniec się wygodnie usadowi i wreszcie wrócił spojrzeniem na jego przystojną twarz. – Jej smak... – zamarł na chwilę, bo nie bardzo wiedział co powiedzieć, a to o czym pomyślał wydawało się banalnie idiotyczne. Nie był ani romantykiem, ani poetą. Nie potrafił czarować słowami ani tym bardziej uwodzić nimi pieknych chłopców. Był surowym mężczyzną, który wiedział jak się obchodzić z szablą, linami i okrutnym morzem. – Powinna Ci smakować, jest szczególna. – dodał nie bez trudności. To był jeden z tych nielicznych momentów, gdy sobie nie radził. Nie potrafił tak otwarcie okazywać uczuć i nawet jeżeli chciał zrobić coś dla kogoś, to zawsze wychodziło to koślawo, zwłaszcza gdy w grę wchodziły słowa, a nie czyny. Z tymi drugimi było o wiele łatwiej. Gdyby miał chłopakowi wcisnąć paczuszkę na odchodne bez słowa byłoby o niebo lepiej, ale miał ochotę choć ten jeden raz powiedzieć coś od siebie, a mimo to wyszło jak zawsze. Prezent był szczególny nie tylko dlatego że pochodził z dalekich krain, że został specjalnie dla niego wybrany i to przez samego Lada. Korsarz nie miał w zwyczaju obsypywać go prezentami. Właściwie rzadko przychodził z czymkolwiek innym poza samym sobą. Chyba jeszcze na samym początku przywiózł mu jakiś słodki regionalny wyrób, ale to by było na tyle.
    – Za długo byliśmy ostatnio na morzu. Mam trochę interesów do załatwienia i będę musiał zostać na lądzie dłużej niż jest to konieczne. – zwinnie zmienił temat, choć wciąż odnosił się do ich wieczoru. Lad przeważnie zostawał dwa, może trzy dni. Teraz zapowiadało się na co najmniej tydzień, co mogło również oznaczać nie jedną, a kilka wizyt w progach Białej Róży, o ile interesy na to pozwolą.

   Różnych miał klientów i z każdym musiał obchodzić się inaczej. Wielu z nich przychodziła do niego w jednym celu, który on musiał spełnić. Niewiele miał przy tym swobody. Z Laderickiem było jednak inaczej, Dorian mógł sobie pozwolić przy nim na nieco więcej luzu. Nie musiał się przy tym zachowywać tak, jak wymagali od niego inni. Bardzo mu się to podobało, bo lubił czuć się niezależny. Być może właśnie dlatego lubił spędzać czas z mężczyzną, chociaż wyznanie takie nigdy z jego ust nie padło. Spokój i cierpliwość jakie biły od mężczyzny były przyjemną odskocznią od typowego zachowania rozochoconych klientów. W końcu nie było się co ukrywać, ludzie zazwyczaj nie przychodzili tutaj, by być spokojnymi. Dorian to rozumiał, ale i tak trochę mu to przeszkadzało, bo i on nie odnajdywał się najlepiej w chaosie, który nie raz tu panował.  
   Uśmiechnął się lekko, przystawiając sobie podarunek pod nos. Perfumowany papier pachniał pięknie, pozwalając również by nuty zapachowe z herbaty również docierały do nosa Babbina. Nie miał pojęcia, z czego mogła składać się akurat ta mieszanka, ale nie przeszkadzało mu to. Znalezienie dobrych herbat w Ketterdamie, które można było kupić po okazyjnej cenie, było trudne. Dorian zazwyczaj stawiał na zwykłe, czarne herbaty, ale od czasu do czasu lubił sięgnąć po coś owocowego.
   – Ładnie pachnie, dziękuję  – odpowiedział, odkładając pudełeczko na bok. Był łasy n prezenty. Zdawał sobie z tego sprawę. Nie było to coś, z czego był dumny, niemniej jednak przez spora część  swojego życia odbierano mu jego rzeczy, rzadko cokolwiek dostawał, a teraz, chociaż jego sytuacja nie była wymarzona, to powodziło mu się lepiej niż kiedykolwiek. No kto by pomyślał, że burdel nie okaże się takim złym miejscem.
   Nieźle się dobrali. Dorian był niezły w czarowaniu swoich klientów, bo w większości przypadków wiedział doskonale, co chcieli usłyszeć. Ludzie przychodzili tutaj by podbić sobie ego, a jego zadaniem było, by to spełnić. W przypadku Ladericka Babbin wątpił, by mężczyzna musiał się w jakiś sposób dowartościowywać. Sprawiał wrażenie pewnego siebie. Uścisnął lekko jego dłoń, po której wyraźnie czuć było lata spędzone na szerokich wodach. Ciemnowłosy doskonale zdawał sobie sprawę, że to nie była łatwa praca. Przyjemnie się pływało, jeśli nie było się odpowiedzialnym za rejsy. Odpowiedzialne stanowisko, jakie każdy pełnił na pokładzie, na pewno pociągało za sobą stres, a wszystko, łącznie z warunkami jakie panowały na wodzie, odbijały się nie tylko na ciele, ale i psychice człowieka. Osobiście niewiele się na tym znał. Statkiem podróżował tylko raz, kiedy to zlecono mu dostanie się do Ketterdamu. Podróż minęła mu całkiem przyjemnie, chociaż denerwował się tym, jak będzie wyglądało jego życie w miejscu, którego w ogóle nie znał. Z chęcią wybrałby się w rejs ponownie, tym razem dla odpoczynku, żeby nie musiał zastanawiać się nad
   – Rozumiem, że będę mógł liczyć na częstsze wizyty  – było to bardziej stwierdzenie niż pytanie. Nie ukrywał, że możliwość częstszych kontaktów z mężczyzną na pewno byłaby przyjemna. – Musisz mi opowiedzieć o Nowoziemiu, nigdy tam nie byłem  – powiedział. Lubił słuchać opowieści, nawet jeśli nie były szczególnie interesujące. Znacznie lepiej wychodziło mu słuchanie niż mówienie.

   Musiał przyznać, że dostanie prezentu, było przyjemne. Nikogo też nie powinno dziwić, że Dorian tak zachłannie obracał w dłoniach zawiniątko. Na szczęście nie przykuło ono jego uwagi na zbyt długo. Po odłożeniu paczuszki na bok, od razu skupił się na swoim gościu.
   – Lubię jak mówisz o biznesie – powiedział. Ogólnie bardzo lubił słuchać Ladericka i jego opowieści na najróżniejsze tematy. Oczywiście na pierwszym miejscu były relacje z jego podróży. Uwielbiał słuchać o wyprawach i miejscach, których jemu samemu nie udało się zwiedzić. O Nowoziemiu słyszał już wiele i z każdą kolejną historią, chciał odwiedzić to miejsce bardziej i bardziej. Na całe szczęście pracując w burdelu, często miał okazję słyszeć najróżniejsze opowieści. Oczywiście często dało się jasno stwierdzić, które z nich były prawdziwe, a które zostały wymyślone na to, by imponować. Pracował tu już cztery lata, wiedział, że klienci lubili się popisać swoimi umiejętnościami i przygodami, a im odważniejsze i niebezpieczniejsze, tym lepiej. Opowieść była jednak opowieścią, więc słuchał, trzymając język za zębami.
   – Zawsze możesz powiedzieć, że i u mnie masz spotkanie biznesowe – uśmiechnął się. W końcu nie było to kłamstwo. Laderick, żeby tu przychodzić, musiał płacić. O ile Dorian z chęcią spędzałby z mężczyzną czas zupełnie za darmo, tak jego pracodawca nie byłby zadowolony z takiego układu. Ich relacja, jak widać, miała znamiona relacji biznesowej.
   – Wydaje mi się, że wszystkie miejsca są diametralnie różne od Kerchu – przyznał. Kerch, a zwłaszcza Ketterdam był prawdziwą stolicą chaosu i ciężko było znaleźć miejsce, gdzie było podobnie. Nawet Mały Pałac w Ravce nie był taki głośny. Dorian bardzo lubił spokój i ciszę, miejsca, w których mógł myśleć jasno i skupić się na tym, co robił. Nie było bowiem niczego gorszego niż rozkojarzenie. Babbin lubił mieć wszystko pod kontrolą, w szczególności chciał mieć wgląd na to, co robią ludzie w jego otoczeniu. Było to ważne nie tylko przez to, że lubił wiedzieć wszystko, ale również ze względów bezpieczeństwa. Musiał być przygotowany na każdą ewentualność. Musiał się pilnować nawet w tej chwili.
   – Myślę, że jestem cały i zdrowy – uśmiechnął się. Jego pracodawca dbał o niego całkiem nieźle. Dorian nie przyjmował też zbyt wielu klientów, którzy mogliby mu coś zrobić. Ogólnie przyjmował mężczyzn, przez co jego klientela nie była zbyt szeroka, bo niewielu mężczyzn go odwiedzało i najczęściej przychodzili po prostu stali klienci. Bardzo mu się to podobało, nawet jeśli nie zarabiał tyle, ile by mógł.
   – Przydałoby mi się trochę słońca i ciepła – odpowiedział. Oczami wyobraźni widział się odpoczywającego w promieniach słońca. Jeden dzień takiego lenistwa bardzo by mu się przydał i z przykrością łapał się na tym, że coraz częściej myślał o odpoczynku gdzieś daleko od Ketterdamu.

   – Wydaje mi się, że twoje ego nie wymaga łechtania  – uśmiechnął się. Laderic nie należał do tych osób, które potrzebowały podbicia swojego ego. Na początku może faktycznie tak było, bo Dorian zachowywał się podobnie wobec swoich klientów, ale z biegiem czasu, gdy relacja z mężczyzną się rozwijała, to Babbin porzucił jakiekolwiek próby schlebiania mężczyźnie. Wiedział również, że sam Laderick nie lubił, gdy Dorian się do niego przymilał. Obaj woleli zachowywać się w swoim towarzystwie naturalnie.
   – Cieszę się, że chociaż przez chwilę mogę mieć cię na wyłączność  – przyznał spokojnie. Cóż, ciężko było mówić tutaj o bliskiej relacji, biorąc pod uwagę, że mężczyzna wypływał z Ketterdamu często i na długo, a Dorian trudnił się prostytucją, niemniej jednak ciemnowłosy lubił myśleć o Ladericku jako o przyjacielu. Przyjemnie spędzał z nim swój czas. Przyjemny dreszcz przeszedł mu po plecach, gdy poczuł na szyi ciepłe wargi mężczyzny. Odwrócił się do niego szybko. – Cierpliwości, najpierw musisz się rozebrać  – powiedział, na zachętę rozpinając jeden z guzików koszuli mężczyzny. On sam uwielbiał się kąpać. Musiał dbać o siebie, bo jego praca tego wymagała, a przynajmniej tak wmawiał sobie i innym. Dużą wagę przykładał do swojego wyglądu. Nie była to cecha, którą miał od zawsze. Zauważył bowiem, że od czasu jego przybycia do Ketterdamu zaczął bardziej skupiać się na sobie. Egoizm nawet mu się podobał, ale nie znaczyło to, że nie zależało mu również na innych osobach.
   – Dlatego w takie miejsca rusza się na długie wypoczynki  – odpowiedział. On z całą pewnością marzył o ucieczce gdzieś daleko, tak żeby nikt nie był w stanie go znaleźć i sprowadzić do ojczyzny czy nawet Kerchu. Przyjemne mrzonki, może znajdą spełnienie, jeśli Dorianowi uda się dożyć sędziwego wieku. Wstał jednak z łóżka i poszedł w kierunku pomieszczenia, w którym znajdowała się ogromna misa (nie wiem, czy pojęci wanny istnieje), którą szybko zaczął napełniać wodą.

   Dorian miał naturę, która kazała mu nie przywiązywać się do ludzi. Lubił spędzać z nimi czas, ale nie chciał się angażować zbyt mocno w relację. Z Laderickiem sprawy się pokomplikowały, bo mężczyzna miał całkiem inne podejście nie tylko do siebie i świata, ale i do Doriana, którego nie traktował jako obywatela drugiej kategorii, chociaż oczywiście mógł. Właśnie to spowodowało, że blondyn stał się dla Doriana osobą, którą lubił widzieć w swoim pokoju w Białej Róży. Nadal jednak uważał, że przywiązywanie się do kogokolwiek, było błędem. Uśmiechnął się słabo.
   – Och wiesz, jestem dość nudnym człowiekiem – powiedział. Chociaż nie sądził, żeby jego życie należało do nudnych, to jednak obecnie nie robił zbyt wiele. Owszem, żył w ciągłym stresie, że zostanie zdemaskowany nie tylko jako grisza, ale jako szpieg. Nie bał się zdemaskowania przez Fjerdańczyków. Z wieloma miał już do czynienia, na każdym grał jak na instrumencie. Jego przewagą było to, że praktycznie nie używał swoich zdolności. Nie chciał zostać na tym nakrytym, co w miejscu takim jak Ketterdam nie było zbyt trudne. Tłok był tutaj tak ogromny, że Dorian miał czasami wrażenie, że nawet we własnym pokoju nie może liczyć na prywatność.
   – Mam wiele obowiązków, możesz mnie zgłosić i poprosić o kogoś innego – powiedział pewnym tonem, wiedząc doskonale, że Laderick nie będzie chciał tego robić. Lubił się jednak droczyć. Z całą pewnością lubił też pomagać Laderickowi pozbywać się jego ubrań, niemniej jednak nie dzisiaj. – Potrafisz być okropnie czarujący, wiesz? – mruknął na odchodne, cmokając mężczyznę lekko w usta, po czym ruszył napełniać wodą drewnianą wannę, która stała niedaleko. Wanna szybko napełniła się wodą. Dorian uwielbiał brać kąpiele, dzięki którym mógł się odprężyć i zapomnieć o wszystkim co działo się dookoła. Westchnął, dolewając do wody trochę pachnącego olejku. Lubił otaczać się przyjemnymi zapachami. Stał się niesamowicie wygodnicki, gdy przyszło mu tu pracować. Wcześniej nie przykładał zbyt wielkiej uwagi do wygód.
   – Woda jest gotowa – powiedział, wchodząc do pokoju, w którym siedział Laderick. Uśmiechnął się lekko, widząc, że mężczyzna radzi sobie ze zdejmowaniem odzienia.