W Ketterdamie rządził pieniądz; wyznaczał wszelkie aspekty życia i zdawał się tak zespoić z jego mieszkańcami, że urósł niemal do rangi ich nieoficjalnego bożka. Często dało się usłyszeć, że nie było tu rzeczy niemożliwych do zrealizowania, o ile posiadało się odpowiednio ciężkie kieszenie, w których radośnie pobrzękiwały kruge, pełne ekscytacji by zmienić właściciela. Eyrie zgadzała się z tymi stwierdzeniami w pełni, chociaż równie dobrze zdawała się wiedzieć, jak pospolite męty lubią swoje życie - na tyle niekoniecznie chcąc je przehandlować za cenę wyższą jak kontrakt. Nie dziwiło jej więc, że czasem informacje ginęły, niczym kamień rzucony w miejskie kanały.
Słyszała, że ktoś szukał informatora. Problem z próbami znalezienia rzetelnej osoby, gotowej handlować informacjami był taki, że jeśli spróbowało się sięgnąć do ich zbyt dużej liczby, to wiadomość o tym rozchodziła się po wszystkich zainteresowanych, a ci zazwyczaj zaczynali się robić ostrożni. Było to coś na kształt zwykłego, ludzkiego rozsądku, który chciał cieszyć się głową na karku jak najdłużej.
Od paru dni więc kręciła się przy postoju rikszy. Jej skromnym zdaniem, okolica okropna, biorąc pod uwagę, że był to konkurencyjny środek transportu. Do tego z ich usług korzystało się o wiele rzadziej i na jej gust, byli zwyczajnie zbędni. Co kto jednak lubił, czy jakoś tak. Samego interesanta nie było ciężko zlokalizować; pasował nieco jak pięść do nosa, nie mówiąc o tym, że dzień w dzień, o tej samej godzinie i dokładnie przez dwie następne, czekał na postoju. Wydawało się też, że nikt inny, podzielający jej zainteresowania do plotek Ketterdamu, nie kwapił się do tego, by wejść z nim w jakiekolwiek interakcje, więc pierwszego dnia opuściła postój, z zamiarem rozeznania się nieco na temat jegomościa. Nie wydawał się problematyczny, tak samo jak zdawało się, że praca z nim nie musiała okazać się kłopotliwa, a nawet jeśli - zawsze mogła sama zapaść się pod ziemię.
- Wiesz... - kiedy Kireyev kucał tak, w dłoniach ściskając skronie, odezwał się nad nim nieco rozbawiony, kobiecy głos - Wyglądasz, jakbyś zaraz miał obrzygać najbliższą rikszę. Szczerze? Nie radzę. Widziałam raz, jak jakiemuś pijaczkowi się ulało, a po tym, jak gonili go przez pół ulicy, bo powiedzmy sobie prawdę, nogi okropnie mu się plątały i nie miał szans zabiec daleko, wsadzili go do rikszy i ślad po nim zaginął. Nikt do tej pory nie wie, co się z nim stało - oparła się o ścianę budynku, która znajdowała się obok. Głos wydawał się życzliwy i obłożony jakby ciężkim, shuhańskim akcentem, który oczywiście był picem na wodę, ale jednocześnie tak charakterystycznym elementem, który mógł zmylić, gdyby ktoś próbował ją po nim znaleźć.