Nie. Nie. Nie. I jeszcze raz nie, powtarzał raz za razem w myślach Leif, przerzucając kolejne dokumenty z jednego stosiku na drugi. Był zirytowany warunkami, w jakich musiał pracować, jednak wiedział, że powrót do ambasady Fjerdy w tym momencie równał się samobójstwu lub ujawnieniu swego rodzaju masochistycznych skłonności. Nie dość, że nie osiągnął jeszcze odpowiednich wyników w kwestii załatwienia transportu Fjerdańczyków, to jeszcze przez budynek konsulatu przetoczyła się istna burza. Mężczyzna nie znał dokładnych szczegółów, jednak wiedział, że chodziło i niedopilnowanie terminów jakichś spotkań.
Gdyby został w biurze, prawdopodobnie musiałby zająć się doprowadzeniem tej całej sytuacji do porządku, a gdyby miał być szczery, miał teraz dużo ważniejsze rzeczy na głowie, niż zajmowanie się cudzymi obowiązkami. Goniły go terminy, a przez to, że ostatnie kilka dni spędził wśród handlarzy i kupców, miał teraz spore zaległości. Chociaż tyle dobrego, że większość jego pracy skupiała się na segregowaniu mało ważnych dokumentów, które nie miały zbyt dużego znaczenia dla interesów jego ojczyzny. Ot, zwykła papierologia, którą ktoś po prostu musiał ogarnąć. Z tego wszystkiego nawet nie zwrócił uwagę na nowych gości kawiarni.
— Oh, dziękuję — odezwał się perfekcyjnym kercheńskim, gdy dosłownie znikąd zjawił się pracownik “Aromatu” wraz z jego kawą. — Świetnie wyczucie czasu.
Nie chcąc pobrudzić swoich papierów, mężczyzna schował je prędko do teczki. Kiedy został już sam na sam z gorącym napojem, przez dłuższą chwilę rozkoszował się jej zapachem. Może i nie myślał zbyt wysoko o Ketterdamie i zdecydowanie preferowałby spędzać czas w Djerholmie, tak musiał przyznać, że tutejsze kawiarnie, a nawet bary były o niebo lepsze niż na terytorium Fjerdy. Tam kawa była miała być po prostu zalana wrzątkiem, a jej celem było tylko rozbudzenie pijącego. Tutaj przykładano dużo większą wagę do celebrowania tego doświadczenia. Zwłaszcza w takich przybytkach jak ten. Nie miał nic przeciwko takim różnicom kulturowym.
Leif upił trochę napoju, a na jego ustach zagościł delikatny uśmiech. Niemalże czuł, jak trybiki w jego głowie, zaczynają się ponownie obracać, dając mu siłę do dalszej pracy. Westchnął cicho i wyjrzał za okno, przyglądając się kolejnym przechodniów. Tego dnia na ulicach miasto zdecydowanie królowali przede wszystkim przedstawiciele klasy wyższej. Rozpoznawał ich po odzieniach, chociaż tego dnia wyjątkowo nie mógł się do nich porównać.
Podążając za radą Doriana, zdecydował się zainwestować w nieco bardziej różnorodną garderobę i teraz na podstawie swojej odzieży, przypominał raczej bogatszego kupca, niż ambasadora Fjerdy. Cóż, dzięki temu łatwiej było się wtopić w tłum. Nie licząc tego, że jego postura i aparycja bardziej potwierdzały, niż zaprzeczały jego pochodzeniu.
W pewnym momencie zauważył młodego chłopaka wyglądającego na studenta, który siedział parę stolików dalej. Od dawna tam był? Uwagę Leifa zwróciła książka czytana przez młodzieńca. Widząc jej rozmiar i charakterystyczny grzbiet poczuł nieprzyjemny ścisk w żołądku, ale gdy bardziej skupił wzrok, odczytał także i tytuł. “Język i lud Fjerdy”. Mężczyzna zagwizdał głośno nieświadomie, nie wyobrażając sobie nawet, który z profesorów zadałby swoim uczniom taką cegłę. Pamiętał tę książka z czasów nauki. Może i nie była to cegła, ale słownictwo było ciężkie do przyswojenia nawet dla rdzennych mieszkańców Fjerdy.

Mężczyzna zdał sobie sprawę, że ktoś się do niego zbliża, jeszcze zanim dostrzegł kątem oka zarys sylwetki nieznajomego. Odgłos odsuwanego krzesła, ciężkie kroki, skrzypienie podłogi. Wszystkie te znaki wskazywały na to, że ktoś niechybnie zmierzał w jego stronę. Sporym zaskoczeniem był fakt, że ten ktoś wcale go nie minął, a zatrzymał się przy jego stoliku i stanął nieruchomo niczym posąg. Leif upił kolejny łyk cudownego czarnego napoju, a następnie jego spojrzenie powędrowało w stronę chłopaka.
Przez chwilę lustrował go wzrokiem z lekkim zaciekawieniem i niepewnością, aż dostrzegł w jego dłoniach księgę. A więc to na niego zwrócił chwilę wcześniej uwagę! Powstrzymując grymas, próbujący wedrzeć się na jego twarz, nawiązał kontakt wzrokowy z młodzieńcem. I to dosyć intensywny.
— Dzień dobry — powitał go, nie bardzo wiedząc, co więcej mógłby dodać.
Może i zauważył, że ktoś szedł w jego stronę, jednak zupełnie nie był przygotowany na to, że nieznajomy nie tylko go zaczepi, ale także zdecyduje się na to, aby dołączyć do niego przy stoliku. Aż do tej pory goście kawiarni z zasady go nie zagadywali. Nie wiedział, czy to jego obcy wygląd ich odstraszał, czy raczej chłodnawa aura, jaką emanował na co dzień. W każdym razie Leif odpłacał się stałym bywalcom tym samym, nie próbując nawiązywać z nimi większego kontaktu, a po prostu zajmując się własnymi sprawami. Wyglądało na to, że chłopak zdecydował się złamać tę niepisaną zasadę. Było to... zaskakujące.
— Chyba można — odparł niepewnie, przysuwając kawę do siebie, aby zrobić miejsce na rzeczy młodzieńca. — Mogę w czymś po...
Przerwał nagle, słysząc skierowane do niego pytanie i aż zmarszczył czoło, nie wiedząc jak zareagować. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że faktycznie zagwizdał na głos, widząc ten opasły wolumin. Był pewny, że koniec końców nie wydał z siebie żadnego dźwięku. Na jego policzki wypłynął lekki rumieniec. Cóż, najwyraźniej dawne wspomnienie z młodości go rozproszyło na tyle, że nie wiedział, co robił. Rozejrzał się na boki, jakby miał usłyszeć od strony któregoś ze stolików gromki śmiech i drwiny. Gdy nic takiego się nie stało, Leif wyprostował się na krześle i zaczerpnął głęboki oddech.
— Korzystałem kiedyś z tego podręcznika. Autor może i był rzetelny w swoich zapiskach, ale lekkiego pióra to nie miał — skomentował rzeczowo, patrząc z wyraźną niechęcią na Język i lud Fjerdy. — Przyjemniejsze w odbiorze będą dzieła nieco bardziej współczesnych twórców, jeśli jesteś zainteresowany tymi rejonami świata.
Jeśli studenci tutejszego uniwersytetu używają takich materiałów w celu zapoznania się z Fjerdą, to nic dziwnego, że nie rozumieją pewnych niuansów, dodał w myślach, uśmiechając się do siebie krzywo. Czy taki wstęp do rozmowy wystarczył? A może te parę zdań, które z siebie wydusił, sprawi, że chłopak jeszcze bardziej się rozgada? Eh, może najlepiej będzie to potraktować jako swego rodzaju ćwiczenie przed bankietami dyplomatycznymi? Tak, to chyba będzie dobre rozwiązanie. Na przyjęciach też będzie musiał się liczyć z tym, że ludzie będą próbować go zagadywać i wdawać się w niezobowiązujące dyskusje.

Leif odetchnął z ulgą w duchu, gdy Ilya w żaden sposób nie skomentował jego czerwonych wypieków.
— Zawsze czytasz do popołudniowej herbaty tak ciężką lekturę? — spytał z delikatną nutą podziwu oraz niedowierzania.
Chłopak musiał być bardzo przykładnym uczniem, skoro brał na swoje barki obcowanie z takimi cegłami i to w czasie wolnym. Z drugiej strony mogło także wyjść na jaw, że po prostu nie wiedział, po jakie pozycje powinien sięgać dla osiągnięcia najlepszych wyników, więc po prostu brał do rąk te książki, które były najgrubsze, licząc, że znajdzie tam najwięcej informacji. Na samą myśl o takim scenariuszu, Fjerdaninowi zrobiło się mu się nieco żal. Wklepywanie formułek i zasad, które zostały opracowane już przez kogoś w bardziej przystępny sposób, było marnowaniem czasu.
— W Ketterdamie można znaleźć przedstawicieli wielu nacji — odparł, upijając kolejny łyk stygnącej powoli kawy. — Z tego, co wiem macie tutaj bardzo poważany uniwersytet. Znalezienie potencjalnych nauczycieli lub ludzi obytych z tym językiem nie powinno stanowić dużego wyzwania.
W gruncie rzeczy wygłaszane przez niego na głos słowa nie powinny być niczym, czego Ilya nie wiedział, jeśli spędził w mieście dłużej niż tydzień. Leif usłyszał podobny wykład od swoich przełożonych już pierwszego dnia pracy w ambasadzie. “To jeden wielki kocioł kulturowy”, mówiono mu. Mężczyzna szczerze wątpił, aby ta rozmowa miała na celu tylko i wyłącznie poinformowanie go o tym fakcie. Było w tym drugie dno odnoszące się do tego, że nie znajdował się już na terytorium Fjerdy i panują tutaj zupełnie inne zasady, a pewne obyczaje mogą wydać mu się zupełnie obce. Przymykać oko, szanować, nie ingerować bez potrzeby. Nie zwracać na siebie uwagi, powtórzył w myślach, przypominając sobie swoje przemyślenie sprzed tygodni.
Czy udało mu się zastosować do tych zaleceń? Cóż, nie wszystkich nawyków dało się szybko wyzbyć. Przy niektórych potrzeba było czasu. Na razie starał się przede wszystkim przyzwyczaić do tego, że w swojej pracy może często spotykać grisze, a także kobiety, których role społeczne znacznie odbiegały od tych, jakie znał z własnej ojczyzny. Nie było to łatwe, jednak dzięki częstym wizytom na mieście w najróżniejszej maści przybytkach, powoli przechodził do porządku dziennego z tym zupełnie nowym stylem życia. Gdyby w Ketterdamie zaczął intensywnie padać śnieg, a tu i ówdzie wyskoczyło na niego dziki zwierz, być może poczułby się jak w górskiej głuszy.
Nie bardzo wiedząc, jak kontynuować rozmowę w odpowiedni sposób, Leif zaczął się rozglądać to w jedną, to w drugą stronę, aż jego spojrzenie ponownie opadło na ogromne tomiszcze. Wpatrywał się w nie przez chwilę, aż w końcu w głowie zaświtała mu pewna myśl. Jak nie wiesz, o co pytać, to najlepiej spytać o pracę lub szkołę! A chłopak wyglądał na tyle młodo, że z powodzeniem mógł uczęszczać do tutejszej akademii. Eh, gdyby tylko wiedział, jak bardzo się mylił.
— Myślałeś o tym, aby popytać wśród swoich profesorów? — spytał szybko, licząc, że nie zdążyła między nimi zapaść niezręczna cisza. — Ktoś mógłby polecić ci dobrego korepetytora.
Brawo, wybrnąłeś, pomyślał z cieniem uśmiechu na swoim pokrytym parodniowym zarostem licu. Może jednak wyniósł co nieco z tych wszystkich lekcji etyki i brania udziału w bankietach za młodu? Wprawdzie wtedy był tylko dzieckiem i na dodatek chłopcem więc więcej uchodziło mu płazem od jego znajomych i kuzynek, jednak co nieco musiał się wtedy nauczyć. Sztuka podtrzymywania rozmowy. Tak, w jego obecnej branży mogło mu się to bardzo przydać.

Pokiwał głową. Rozumiał, o co chodziło chłopakowi, jednak jeśli miał być szczery, to odebrał tę metaforę w nieco inny sposób i zdecydował się nawet podzielić tym punktem widzenia.
— Trochę jak z polowaniem. Gdy zwierzyna jest na wyciągnięcie ręki i jest w potrzasku, pochwycenie jej nie jest dużym wyzwaniem. Nie przynosi satysfakcji. Jeśli trzeba się postarać, aby ją wyśledzić na podstawie śladów czy pobliskich gniazd, wtedy czujesz, że poświęcasz czas na coś, co przynosi rzeczywiste efekty. To twoje umiejętności przynoszą sukces, a nie łut szczęścia.
Zamilkł na dłuższą chwilę, przypominając sobie, jak w ramach pierwszych treningów, zdarzało mu się lądować w lasach Fjerdy, szukając królików czy innych mniejszych zwierząt, aby obyć się ze sztuką posługiwania się mniejszą bronią czy tworzeniem pułapek. Dobre czasy, chociaż zabarwione nieco nostalgią.
Słysząc wywód Ilyii, skrzywił się nieco. Przez moment był nawet w szoku. Wprawdzie nie mógł zaprzeczyć, że sam miał podobne poglądy względem pewnych nauczycieli czy nawet dowódców za młodu, tak rzadko kiedy pozwalał sobie wyrazić takie poglądy na głos. Ten chłopak się przed tym w najmniejszym stopniu nie wzbraniał. Dzielił się swoim punktem widzenia, nawet jeśli był kontrowersyjny. W sumie to był nawet pod lekkim wrażeniem tego pierwiastka bezczelności. Może taki był efekt mieszkania w Ketterdamie? Wbrew pozorom taka bezceremonialność potrafiła daleko zanieść niektórych ludzi... Jeśli operowali nią w odpowiedni sposób.
— Było — potwierdził, besztając go minimalnie wzrokiem. — Aczkolwiek trudno się nie zgodzić, że twój punkt widzenia nie jest błędny. Im człowiek starszy, tym trudniej zmienić jego punkt widzenia. A im wyższa pozycja w społeczeństwie tym większa potrzeba, aby pozostać w danym układzie jak najdłużej. Brak chęci zmian, szybki rozwój nauk przydatnych ludziom... Do pewnego stopnia się to ze sobą kłóci. Mimo wszystko doświadczenie innych warto cenić.
Zamrugał zdziwiony, słysząc, że chłopak wcale nie należy do grona studenckiej gawiedzi. Cóż, to była spora niespodzianka, jednak fakt, że nie był uczniem, a starał się dokształcać, dobrze o nim świadczył.
— Godne podziwu — stwierdził, upijając nieco kawy. — Samodzielna nauka, zwłaszcza języka wymaga sporo zaangażowania i motywacji. Wiem z doświadczenia. Przynajmniej masz tyle szczęścia, że masz dostęp do w miarę dobrych materiałów i nie marnujesz czasu.