Alya nie znała wielu szczegółów związanych ze swoimi narodzinami i ze swoją przeszłością. Przyszła na świat wraz ze bratem bliźniakiem pewnego wiosennego poranka. Od początku miała mamę i tatę i uważano ją za całkiem fortunną. Nikt nigdy nie wytłumaczył jej, że Vaslav Maximov nie był jej prawdziwym ojcem, że matka - Katia wyszła za niego, żeby zadbać o siebie i swoje nienarodzone dzieci. Oszczędzono jej szczegółów, za co pewnie mogłaby być do dzisiaj wdzięczna.

Alexei urodził się kilka chwil przed Alyą. Podobno od początku byli nierozłączni, zresztą czego innego spodziewać się po bliźniakach? Alya może i była młodsza, jednak temperamentem nadrabiała za ich obydwu. Od samego początku miała problemy ze swoimi emocjami. Bardzo szybko traciła nad sobą kontrolę i wpadała w nieokiełznany gniew. Ataki agresji zdarzały jej się dosyć często i rzadko kiedy potrafiła je powstrzymać. Po takich epizodach zazwyczaj nic z nich nie pamiętała. Dziewczynka nie rozumiała swoich wybuchów. Nie rozumiała dlaczego miała ochotę rozszarpać kogoś na strzępy, sprawić, żeby jego serce przestało bić. Chciała widzieć czyjeś cierpienie i je powodować. Patrzeć jak jej siła wysysa z kogoś życie. Czuła moc, która przychodziła do niej w takich chwilach. Nie wiedziała tylko jak jej użyć. W momentach słabości przychodził jej z pomocą Alexei. Trzymał, kiedy ta próbowała wydrapać oczy innym dzieciom. Czasami Alya zastanawiała się, czy się jej nie bał?
Na co dzień zachowywała się jednak całkiem normalnie. Typowe energiczne dziecko o przyjaznym usposobieniu. Kto by pomyślał, że śliczna skorupka kryła taki zepsuty środek?

Dzieciństwo jednak szybko dobiegło końca. Nikt się nie spodziewał, że z dnia na dzień wszystko w rodzinie Maksimov przewróci się do góry nogami. Przedstawiciele Drugiej Armii zjawili się niczym zjawy przed ich frontowymi drzwiami. Rodzice niechętnie wpuścili ich do środka. Kiedy przyszło do testu chyba podejrzewali, że ich dzieci nie były całkiem normalne, takie jak by sobie życzyli. Nieprzyjemna atmosfera wisiała w powietrzu. Katia była zawiedziona, zła, ale czy bliźniaki miały na to jakiś wpływ?

Potem wszystko działo się bardzo szybko. Alya została częścią Drugiej Armii. Już od początku mówiono jej jakim wielkim było to wyróżnieniem. Grisza była kimś wyjątkowym, uosobieniem siły i mocy, wszystkim tym czym zawsze chciała zostać. Bardzo prędko przyzwyczaiła się do nowego miejsca. Miała ze sobą brata, nie potrzebowała nikogo innego. Czuła ulgę zostawiając 'poprzednie' życie z tyłu. Nie tęskniła za domem, rzadko kiedy o nim myślała. Od zawsze wiedziała, że w ogóle tam nie pasowała. Była obca.
Teraz jednak w końcu mogła zacząć rozwijać swoje umiejętności. Ich używanie dawało jej wielką satysfakcję. Uczyła się pilnie. Chłonęła wiedzę, żeby tylko móc wykorzystywać ją w praktyce. Nauka pisania, czytania, języków obcych czy walki wręcz miała swój cel. Umiejętności fizyczne również ceniono tutaj wysoko. Było to szkolenie na żołnierza Drugiej Armii, musiała być wszechstronna, gotowa na różne możliwości. Trening strzelania byłdla niej czymś całkiem obcym, jednak na prawdę przyjemnym. Umiejętność posługiwania się pistoletem, jego naładowanie czy czyszczenie. Bardzo często odbywały się zajęcia z samoobrony i niektórych sztuk walki. Alyi wychodziło to całkiem nieźle. Wolała bić się na pięści niż na miecze, z których również prowadzono zajęcia. Uważała, że była dużo sprawniejsza z pustymi rękami, w końcu w każdej chwili mogła korzystać z Małej Nauki. Alya szkoliła się również z umiejętności szpiegowskich. Pokazywano jej jak poruszać się niezauważoną, jak łatwo wtopić się w tłum.  

Umiejętności Zakonu Żywych i Umarłych okazały się jej wielkim zainteresowaniem. Była wzorową uczennicą, co napawało jej otoczenie odrazą.Inni Griszowie cuchnęli strachem. Bali się kogoś, kogo cieszyło zadawanie innym bólu. Alya rozumiała ich podejście. Znów czuła się obco, prawie tak jak w domu rodzinnym. Większość czasu spędzała sama. Oczywiście było jej przykro, jednak nie dawała tego po sobie poznać. Chowała się za kurtyną wrogości i napawania innych strachem. Była to jej tajna broń i tarcza przed byciem zranioną.

W końcu ktoś zaczął doceniać jej zapał i zainteresowanie. Głównodowodzący powierzył jej odpowiedzialne zdanie opieki nad młodszymi Griszami. Alya czuła się doceniona i potrzebna. Czego więcej mogła chcieć? Darkling się jej nie bał. Znów poczuła ukłucie nadziei, że znalazła swój prawdziwy dom. Podziwiała go za siłę i umiejętności przywódcze. Chciała jak najbardziej przyczynić się do spełnienia jego idei o świecie. Została narzędziem w rękach Głównodowodzącego, żołnierzem idealnym. Nigdy nie kwestionowała poleceń, zawsze wykonywała każdy rozkaz bez mrugnięcia okiem. Obojętnie jak mroczny i niebezpieczny. Mógł nią łatwo manipulować, od zawsze była podatna na wpływy osób, które dawały jej trochę więcej uwagi. Oczywiście nie była tego świadoma. Była jego bronią, której mógł użyć wedle własnych zachcianek. Czasami zastanawiała się czy nie zatraciła już całkowicie swoich ludzkich uczuć? Jedynie przebywanie z bratem pomagało jej w odszukaniu swojego człowieczeństwa.

Wojny, bitwy czy walki traktowała jak swoją pracę. Wierzyła w ich cel, wierzyła w Ravkę. Lata mijały, a Alya w końcu czuła się w odpowiednim miejscu. Mogła nazwać Mały Pałac swoim domem. Jej bezpieczna bańka jednak szybko pękła. Dziewczyna dostała awans, wielkie wyróżnienie, bardzo odpowiedzialną pracę. Wraz z bratem miała stanowić ochronę ambasadora Ravki w Katterdam. Wysokie stanowisko wymagało zaufanych osób. Takie zapewnienia padły. Alya jednak czuła się porzucona, wygnana. Nie chciała opuszczać Małego Pałacu. Nie chciała zostawiać Ravki. Rozkaz był rozkazem, obojętnie jak krzywdzącym. Zaczęły się przygotowania.

Znów musiała się pakować i przenosić. Zaraz potem siedziała na pokładzie statku transportującego ich przez Fałdę. Każdy pierwszy raz był czymś ekscytującym. Fałda była dla niej piękna i straszna zarazem. Na Katterdam oczywiście się zawiodła. Miasto niczym jej nie urzekło. Było brudne i pełne obcych ludzi. Tak bardzo różne od pięknej Ravki. Pierwszy raz poczuła czym była tęsknota za domem. Przyzwyczaiła się do nowego otoczenia starając się doszukać czegoś pięknego w każdym dniu. Rzuciła się w wir obowiązków i życia codziennego, żeby nie zamęczać się wspomnieniami o Małym Pałacu.