Byłeś kiedyś na Wyspie Tułaczej? Nie? To nawet nie planuj podróży. Nic ciekawego. Jedynie zielone pola rozciągające się od jednego brzegu do drugiego i kilka lepianek uchodzących za stolicę. ~ Cináed, A.D. 379, na 15 minut przed porzyganiem się z nadmiaru alkoholu

Była nas jedenastka. Mieszkaliśmy w jeziorze, a właściwie to na bagnie, które każdego poranka witało nas smrodem zgniłych jaj. Jedenastka to w sumie lekkie niedomówienie. W chatce z gówna (bo, przepraszam, nie nazwę tego pełnoprawnym budynkiem), prócz mnie rezydowali moi rodzice, babka, która straciła rozum i siedmioro rodzeństwa w średnim rozłożeniu czasu. Niestety tak się złożyło, że zaraza zabrała dwójkę z braci, a jedna siostra utopiła się w bagnie. Wesoła rodzinka nie? Nie przelewało się nam najlepiej, zwłaszcza, że rodzice nie potrafili opanować swojego popędu seksualnego i co chwila na świecie pojawiało się kolejne rude przekleństwo o nazwisku Ó Phaidin. To chyba zresztą rodzinne, bo dziwnym trafem większość mojego rodzeństwa doczekiwała się potomstwa nim na dobre znalazła sobie jakąś stałą sympatię. Nie pomagał fakt, że mój stary był fanatykiem owiec. Wiesz, co to owce? Takie fajne, miłę, puchate. Masz z nich wełnę, mleko i czasami całkiem pożywne mięso. Na Wyspie Tułaczej ich pełno, bo mamy idealne warunki do ich hodowli prawie wszędzie. Prawie, bo na naszym bagnie średnio miały warunki do życia. Co chwila łapały jakiegoś syfa, topiłą się albo padały ofiarą drapieżników. Nie stać nas było na porządną ochronę, więc, od kiedy wyrośliśmy z pieluch, sami zapierdzielaliśmi za tymi rogatymi pomiotami i walczyliśmy z dziką przyrodą za pomocą kija. Średnio raz w miesiącu ktoś trafiał do medykusa we wiosce obok z poharataną piersią. Tuż przed wyjazdem poszedłem do niego, żeby się pożegnać, a ten już wyciągał igły z chęcią szycia. Pół godziny musiałem mu tłumaczyć, że tym razem przychodzę w innej sprawie.
No jak widzisz warunki do życia to był marne. Czułem, że się tam marnuję. Do wyboru miałem wypas owiec albo robienie sobie dzieciaków z jakąś chętną loszką. Średnio mi to pasowało. Taki cichy głosik w głowie podpowiadał mi, że jestem stworzony do większych rzeczy. Zatem gdy na wybrzeżu niedaleko nas zacumowała kercheńska łódka, spróbowałem się zakraść i zostać pasażerem na gapę.

Trochę przeliczyłem swoje zdolności wtapiania się w cień, bo szybko mnie wykryli. Na moje szczęście byliśmy już na pełnym morzu, więc musieliby wyrzucić mnie za burtę i patrzeć jak znikam pod powierzchnią wody, żeby się mnie  pozbyć... i w sumie to chcieli zrobić, bo dodatkowa gęba do wyżywienia średnio się widziała kapitanowi statku, ale jakimś cudem udało mi się go przekonać, że będę bardzo pożyteczny. Lata unikania niebezpieczeństw wokół naszego domostwa sprawił, że całkiem dobrze wspinałem się na wszelakie drzewa, nawet z obciążeniem, a maszt to takie większe drzewo, nie? Wrodzona głupota zabrała mi strach przed wysokością. Tak dopłynąłem do Kerchu, gdzie zacząłem swoje bogate życie.

Gdybym miał powiedzieć, co cenię w życiu najbardziej, powiedziałbym, że ludzi. Ekhm... Ludzi, którzy podali mi pomocną dłoń, kiedy sobie nie radziłem, kiedy byłem sam. ~ Cináed, A.D. 379, na 15 minut po porzyganiu się z nadmiaru alkoholu

Problem w tym, że Kerch nieco różnił się od tych wszystkich opowieści i wyobrażeń. Miasto cuchnęło bardziej niż nasze bagno, a 12-latek bez żadnych kompetencji raczej nie mógł liczyć na porządną pracę i dobry nocleg. Za pieniądze skradzione z rodzinnej skrytki udało mi się przetrwać tydzień, w ciągu którego załapałem pracę w dzielnicy magazynowej, ale po całym dniu zapierdalania miałem ochotę wrócić do domu. Wmawiałem sobie jednak, że to ostatni taki dzień. Jutro się odmieni.
Nie odmieniło się. Za to ja przyjąłem nową taktykę. Od dziecka miałem smykałkę do konstruowania różnych rzeczy, więc postanowiłem wcielić w życie swoje rzadkie talenty. Nikt o zdrowych zmysłach nie przyjąłby mnie do swojego pięknego, czystego warsztatu. Na szczęście Katterdam jest pełen ludzi szalonych, więc znalazł się jeden taki, co potrzebował pomocy pierw przy rozpalaniu pieca, a potem przy poważniejszej robocie. Od czasu do czasu podprowadzałem mu trochę materiałów, bo chujek płacił tyle, że ledwo żyć się dało. Po godzinach siedziałem przy lampie gazowej, bawiąc się śrubkami, młotkami i innymi narzędziami. Z czasem poszło to nawet trochę dalej i tak sąsiedzi musieli przyzwyczaić się do regularnych wybuchów w środku nocy, gdy coś poszło nie tak. Zaczęło się od drobnych napraw, skończyło na prawie samodzielnym wytwarzaniu broni dla każdego chętnego. To była ta łatwiejsza część. To teraz wyobraź sobie, że trzeba to jeszcze komuś opylić, nie? Może mam magiczne ręce, ale charyzmy to mi brakuje. Szczęście jednak sprzyja idiotom, bo znalazł się pierwszy kupiec, a potem fama poszła w świat i może nie zarabiam kokosów, ale jakoś udaje mi się tutaj żyć i czasami stracić kilka kruge na grach.
A skoro już jesteśmy przy moim fachu, zamierzasz kupić ten granat błyskowy, czy nie?