Rozrywka

Choć z kulturą Ketterdam bywa na bakier, na pewno nie można odmówić mu miana miasta rozrywkowego. Baryłka i Pokrywka stanowią tego potwierdzenie: udanie się tam, to jak na chwilę znaleźć się w innym świecie.
To co zaoferuje ci Ketterdam jest uzależnione od sumy kruge, którą planujesz wydać. Jeżeli pieniądze nie są twoim zmartwieniem, możesz rzucić się w wir kasyn i ekskluzywnych domów publicznych. Rozrywki bombardują od samego przybicia do brzegu: statki transportujące turystów lądują zwykle w Piątej Przystani, skąd niedaleko do Pokrywki: raju dla miłośników zakładów; można obstawiać walki bokserskie i wyścigi konne. Im bliżej przystani, tym lepsze i bardziej tłoczne lokale Tak naprawdę nie trzeba jednak nawet wchodzić do środka żadnego przybytku - uliczki Ketterdamu cieszą oko niezwykłą architekturą (jakim cudem to u licha jeszcze stoi?!) i alarmują ilością szyldów i świateł; wędrowni kuglarze występują bezpośrednio na bruku, a akrobaci szybują na trapezach zawieszonych nad kanałem. Wśród tłumu wyróżniają się odziane w pomarańcz postacie, z twarzami ukrytymi za maskami szakali - sulijscy wróżbici (choć tak naprawdę to zwykle jedynie szarlatani, którzy ich udają). Zewsząd dociera gwar rozmów, muzyki i nawoływań naganiaczy - osób, które swą perswazją nakłonią cię do zostawienia w kasynie niebotycznej sumy pieniędzy. Skoro o tym mowa, warto odwiedzić najstarsze kasyno w mieście - Szmaragdowy Pałac, a może dla odmiany takie, które otwarło się stosunkowo niedawno: Klub Wron. Ruletka, gra w pokera? A może jedna z gier natywnych Kerchowi, Spijker albo Ridderspel? Koło Makkera, trójkolec? Jak chciałbyś stracić pieniądze? W całym tym tłumie warto pamiętać o jednym...
Kieszonkowcach.
Typy spod ciemnej gwiazdy również znajdą coś dla siebie; na każdą ekskluzywną rozrywkę znajdzie się zawsze odpowiedź w postaci lokalu, który kpi sobie zeń podobieństwem do pierwowzoru; olbrzymim zainteresowaniem cieszą się kabarety, zwłaszcza te ukazujące w krzywym zwierciadle Radę Kupiecką, a także burleski.
Tam gdzie otwierają się podwoje dzielnicy zwanej Baryłką, zaczynają się też tajemnice... Nie wszystkie domy publiczne trudnią się jednakże prostytucją, choć i tych nie brakuje, na czele z Menażerią: ekskluzywnym burdelem, zatrudniającym dziewczyny z całego świata w dość uwłaczającym wydaniu. Kaelska klacz, suljiska kotka... To tylko niektóre atrakcje, które Tantee Heelen przygotowała dla swoich klientów. Wśród przybytków zajmujących się cielesnością, są również takie, które mają dbać o duszę... I bynajmniej nie ma tu mowy o kościele handlu.
Dom Białej Róży to miejsce, gdzie spragnieni wytchnienia klienci oddają się w ręce... Griszów; ciałobójców. Wyzwalając odpowiednie hormony w ich ciałach, relaksują lepiej niż ravczański kvas. To, że jednym ruchem dłoni mogliby pozbawić kogoś życia już nie mieści się w obszarze zainteresowania klientów.

Jednym z najbardziej sztandarowych przedstawień Ketterdamu jest Dzika Komedyja - wystawiana przez wiele różnych grup, wciąż ciesząca się niesłabnącą popularnością ze względu na rozpoznawalnych bohaterów. Aktorzy często przebijają czwartą ścianę i wchodzą w interakcję z publicznością. Dzika Komedyja jest na tyle popularna, że turyści odwiedzający Zachodnią Klepkę, chcąc ukryć swoją tożsamość, często przebierają się właśnie za jej bohaterów:

■ Pan Szkarłat to postać ubrana w czerwień, z obliczem skrytym za maską. Gdy pojawia się na scenie, publiczność woła "Matko, ojcze, zapłać czynsz!" na co odpowiada "Nie mogę, moi drodzy, pieniądze zostały wydane", po czym wyrzuca fałszywe monety w publiczność.

■ Królowa Skarabeuszy to postać odziana w czerń i opalizującą zieleń, przywodzącą na myśl pancerzyk żuka. Zakrywa twarz maską zwieńczoną koroną; gdy pojawi się na scenie, publiczność rzuca w nią kwiatami.

■ Szaleniec ma na sobie groteskowy, pomarańczowy kostium oraz maskę z goglami i długim, zakrzywionym nosem. Gdy pojawia się na scenie, publiczność ma za zadanie syczeć.

■ Zagubiona oblubienica przywdziewa błękit i jedwabną pelerynę. Zasłania twarz welonem, a jej skronie ozdabia wianek z kwiatów.

■ Diabełek nosi szarą tunikę, która sięga wysoko na szyję oraz rogatą maskę z wydatnymi oczyma.

Kolejnym z wydarzeń cieszących się niesłabnącą popularnością widzów, jest Piekielny Pokaz: show odbywające się na arenie Piekielnych Wrót, więzienia o zaostrzonym rygorze, fundowane przez Lwy za dychę; podobno za zgodą jednego z członków Rady Kupieckiej. Przedstawienie to nie należy do najtańszych rozrywek. Odbywa się w więziennej wieży, gdzie znalazło się miejsce na arenę i amfiteatr; surowe, kamienne loże dobitnie przypominają jednak, że to nie reżyserowane przedstawienie we Wschodniej Klepce, a prawdziwe więzienie. Częściowo zapadnięty dach odsłania nocne niebo, dając więźniom biorącym udział w zabawie ułudę wolności, a rdzawe plamy na piachu wyściełającym arenę przypominają, że właśnie dali się zapędzić w pułapkę.
Więźniowe sami zgłaszają się do Piekielnego pokazu: wychodzą na arenę, gdzie kręcą kołem, które wylosuje, z jakim zwierzęciem przyjdzie im się zmierzyć. Od węży, poprzez tygrysy, niedźwiedzie, wilki, dziki, na paskudnym, pustynnym jaszczurze Rinca moten plującym jadem, kończąc. Zwycięstwo oznacza lepsze jedzenie, alkohol, jurdę, a nawet wizyty dziewczyn z Zachodniej Klepki. Jest więc o co walczyć w miejscu, które potrafi całkowicie wyzuć z nadziei na lepszy los.

Kultura

Niegdyś jeden z głównych ośrodków kultury Kerchu stanowił wystawiony z ogromnym rozmachem gmach teatru, górujący nad niewielką wysepką Eil Komedie; obecnie jedynie straszy, a wśród niszczejących ścian, od których odbija się jedynie echo dawnej świetności, podobno krążą duchy. Interes przepadł wraz z konfiskatą majątku Radnego Jurjena w 356 roku; nikt nie podjął się ratowania biznesu, który wielu uznało za przeklęty.

Od lat niesłabnącą popularnością cieszy się malarz Jan DeKappel; obrazy nieżyjącego już artysty są rozchwytywane przez bogatą klientelę. Często padają łupem co bardziej zuchwałych złodziei i fałszerzy. Ceny oryginałów dochodzą nawet do kilku milionów kruge. Jeden z jego najbardziej rozpoznawalnych obrazów, Miljoenen munten, stanowi niezwykle popularny eksponat w muzeum handlu; jedynym, jakie powstało w Ketterdamie.

Nazwiskiem, które dość często gości, zwłaszcza na ustach griszów zamieszkujących Ketterdam, jest Sasza Petrov - ten ravkański muzyk, wirtuoz bałajajki, rozbudza w swoich rodakach tęsknotę za rodzimym krajem. Jego utwory są cenione także przez kercheńczyków; zarówno te skoczne jak i bardziej poważne, często rozbrzmiewają nawet na salonach kupieckich rezydencji, choć należy przyznać, że Sasza traktowany jest wówczas raczej jako egzotyczna ciekawostka, aniżeli poważny muzyk. Tę posadę zdecydowanie zagarnął dla siebie kercheński skrzypacz, Lennert Wittenberg, który uświetnia większość znaczących uroczystości kupców w Ketterdamie. Dużą popularnością cieszy się także śpiewaczka operowa, Carolijn Kluin, która jest lokalną gwiazdą, wypromowaną przez ród Radmakkerów. Złośliwi twierdzą, że ma w sobie krew griszów, a jej niebywały talent to zasługa Małej Nauki lub inna piekielna sztuczka.